Hans Kazàn: ‘In Spanje is het elke dag vakantie’
Er zijn van die zomers die een leven bepalen. Om een ingrijpende gebeurtenis of een levensveranderend inzicht. Spreker en goochelaar Hans Kazàn: ‘We zijn verhuisd naar de plek waar we zo graag wilden zijn.’
Wat gebeurde er in die ene zomer waarin alles anders was?
“Om dat te vertellen, moet ik eerst terug naar een jaar of tien ervoor, toen we voor het eerst in Cabopino kwamen. Het was liefde op het eerste gezicht. Het was toen nog een klein dorpje, helemaal niet toeristisch, waar we een klein huisje huurden. Dat het niet zo groot was met onze vier kinderen maakte niet uit, want we leefden er voornamelijk buiten. Koken deden we niet. Er is niets gezelligers dan met elkaar van een grote schaal hapjes in een restaurant eten. Destijds was dat heel betaalbaar, voor een euro of vier per persoon was je wel klaar. En de vis natuurlijk. Elke dag voeren de vissersboten de haven in, verser kan niet. Ik ben niet zo’n vleeseter, maar vis vind ik heerlijk. Het was zo fijn, dat we er zomer op zomer terugkeerden.”
Tien jaar lang ging dit zo. Totdat jullie besloten te emigreren.
“Als gezin kwamen we er inmiddels een paar keer per jaar. De kinderen spraken Spaans en hadden er vrienden. Elke keer als we in Cabopino aankwamen, verdwenen ze naar de haven om met hen te spelen. Na elke vakantie keerden we met frisse tegenzin terug naar huis. Ik weet niet meer van wie het initiatief kwam, maar op een gegeven moment kwam een van ons met het idee om te verhuizen naar de plek waar we allemaal zo graag wilden zijn.”
Niemand die tegensprak?
“Nee. Onze oudste zoon Oscar was achttien, onze jongste Lara acht. Iedereen was enthousiast. Natuurlijk was het spannend, maar dat avontuur durfden we aan met elkaar. Daar zijn we sterk genoeg voor. Dus gaven we alles in Nederland op om in Spanje te gaan wonen. Niet alleen de zomer van 1999 was anders, voortaan was álles anders!”
Hoe beviel het, het leven onder de Spaanse blauwe lucht?
“Fantastisch, want we wonen hier nu al 25 jaar. Onze zoon Steven woont inmiddels met zijn vrouw en zoontje in Nederland, maar de andere drie kinderen en negen kleinkinderen wonen op nog geen halfuur rijden. In de ogen van de Spanjaarden zijn we nog altijd ‘die buitenlanders’, maar we zijn een soort van Spaanse familie geworden. Volledig geïntegreerd. De kinderen zijn hier deels opgegroeid, de kleinkinderen helemaal.”
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 26+27. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Deborah Ligtenberg