Fidan Ekiz: ‘Ik kies niet meer voor het gestrekte been’

In haar nieuwe programma ‘Op de barricade’ komt Fidan Ekiz op voor de gewone Nederlander. Door te luisteren naar elkaar, de tijd te nemen en standpunten bijeen te brengen. ‘In talkshows schuif ik steeds minder aan’

Je bezoekt in de serie drie plekken waar burgers in conflict zijn met overheid of bedrijven. Waarom wilde je dit programma maken?

“Vaak begrijp je pas echt waarom mensen zich ergens druk om maken als je ziet hoe ze leven, hoe ze voor elkaar zorgen en welke tradities daarin een rol spelen. Ik wilde die menselijke verhalen vertellen, in hun levens duiken. Tegelijkertijd blijf ik kijken naar de feiten en onderzoek ik alle kanten van een verhaal.”

In de eerste aflevering ga je naar Zandvoort, waar campinggasten in opstand komen tegen een projectontwikkelaar die er luxe chalets wil bouwen. Wat trof je aan?

“Een familiecamping waar Jordanezen al generaties lang samenkomen, sommigen wonen er zelfs permanent. Nu moeten ze wijken voor de rijken, terwijl ze geen kant op kunnen en hun stacaravans straks niets meer waard zijn. Het raakt me dat het laatste stukje Jordaan hiermee dreigt te verdwijnen. Dit zijn mensen bij wie je altijd kunt aanschuiven, waar André Hazes wordt gezongen aan tafel. Het was zo’n warm welkom. Ik voel me sowieso meer op mijn gemak bij volkse types.”

Hoe komt dat?

“Ik ben opgegroeid in een volkswijk in Rozenburg, onder de rook van Rotterdam. Die heette de Tulpenbuurt, maar werd de turkenbuurt genoemd omdat er zoveel gastarbeiders woonden. Samen optrekken, naar elkaar luisteren: de gemeenschapszin was heel sterk. Dat is iets dat ik in Nederland steeds meer mis, we lijken elkaar uit het oog te verliezen. Ik ben in mijn werk altijd op zoek naar hoe mensen weer met elkaar kunnen praten, naar elkaar kunnen luisteren.”

Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 46. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Elselien van Dieren